«Lör» meint nid ds Glyche wie «Lori»

«Lör» isch o sones Wort, wo nume dank Ortsnäme no nid ganz verschwunde isch. Ds Wort «Lör» oder o «Löre» u «Lohre» het urauti Wurzle; es stammt vom vorromanische «lawara» u das bedütet «e Hufe Steine» oder o «Steiplatte», aber ds zwöite gits fasch nume i de Bärge. Gfunge hani e Ortsbezeichnig mit «Lör» aber nid i de Bärge, sondern z Hütlige. Imene Urbar  usem Jahr 1531 isch dä Ort grad es paar Mau notiert worde: «Der Lo^eracher». Offebar hets mehreri settig Ächer gä, es steit nämlech o «Der annder Lo^eracher» u wyter o no «Der gros Lo^eracher vnnd hans hodels lo^eracher». U imene angere Dokumänt us dere Zyt steit churz u bündig «Jm Lo^er». Dr Löracher z Hütlige fingt me no hüt: Är ligt ufem Hoger nordöschtlech vom Dorf, grad bim Ussichtspunkt «Rüteli». Vo dr Topografie cha ig mir guet vorsteue, dass die, wo das Land dert bewirtschaftet hei, im wahrschte Sinn vom Wort steirych sy gsy. Zu däm Wort hani num no ei wyteri Erwähnig vomene Ortsname gfunge: Mit «an der Lohr» isch 1645 e Ort ir Gmein Langnou erwähnt. Wo dass das isch gsy, weiss i aber nid. Es Heimet i dr Region Sytebärg, öschtlech vo Schüpfheim, het d Bezeichnig «Lorigüetli» gha. Me fingt no historischi Belege: 1688 isch «Ihres guot genambt das Lohrei heinlÿ» notiert worde u im Jahr 1691 isch «Lohrÿ güetli» gschribe worde; scho dert steit, dass me däm Guet de o «vorder sitenberg» sägi. Vo was chunnt «Lori»? Dr «i» dütet druf häre, dass es sech hie um ne Churzform vomene Name chönnt handle. Dr Familiename «Lori» – wo es auts Äntlibuecher Landlütgschlächt isch – stammt vom Personename «Lorenz» ab – u dä wiederum het si Ursprung im latinische Name «Laurentius». No ganz intressant isch hie, dass «Laurentius» sinersyts «Mann aus Laurentum» bedütet. Das Laurentum isch e historischi Stadt gsy. Sie isch ir Neechi vo Rom gsy u het e Meerhafe gha. So chame auso säge: Usem Ortsname «Laurentum» isch der Personename «Lorenz» entstange, us däm der Familiename «Lori» u mitem «Lori­güetli» wieder e Ortsname!