Am Josef si Socke

I bi eigentlech niemmer. I bi eigentlech gar nid wichtig. I bi ja eigentlech eifach nume ä Socke. U i verzeue euch jetz ä Gschicht, wo dir zwar äuä scho kennit, aber äbe no nid vo mir. Söttige Chabis! Ä Gschicht us dr Sicht vomene Socke! Das chasch ömu nid bringe, däicht dr Jule. Aber öppis Gschiders isch ihm ja nid i Sinn cho, das muess es jetz haut tue. Jetz isch sowieso z spät, für no öppis Nöis z schribe. Da chunnt scho grad dr Bahnhof. Är muess use. Dr Jule fautet dr Zedu mit dr Gschicht vom Socke zäme u stosst ne i Sack. Hütt isch es gottsjämmerlech chaut u är isch froh um i si dick Wintermantu. Voilà. Da wäre mir. Wiehnachts­märit. Glüehwy, Jingle Bells, Cherzli, Zimet, Glismets u Ghäägglets, Mandarinli, Tannli, roti Nasene, no meh Cherzli, Wöuchli vor de Gsichter vo de Lütt?... Trotz dr Cheuti het dr Wiehnachtsmärit veiechli Vouk uf d Strass glockt. Dr Jule schiebt sich a de Märitstäng verbi, dür die flanierfröidige Mönschemasse. Churz drufabe chunnt sis Ziu in Sicht.

Da het är äuä ä sehr ä schwachi Minute gha, wo är dere Franziska vom Froueverein het zuegseit, ä Wiehnachtsgschicht z schribe u die nähr i dere Märlijurte am Wiehnachtsmärit cho vorzläse. Kes Problem, het är denn däicht, künschtlerisch zwar nid würklech prickelnd, aber inhautlech drfür o nid so aspruchsvou. Auso, aus i auem nid so ne Sach. Aber wo är sich nähr a d Arbeit gmacht het, isch är schier verzwiflet. Wiehnachtsgschichtli. Wiehnachtsgschichtli! Vo dene gits afange wie Sang am Meer, vo dene Wiehnachtsgschichtli. U au Jahr wärdes meh. Gwüss ä niederi Pfarrerin u wääger jede zwöit pen­sioniert Chindergärtner füeut sich ja hütt afange beruefe, o mau ä Wiehnachtsgschicht z schribe, oder grad meh aus eini. Am liebschte grad äs Büechli vou. U de isch es ja de glich meh oder minger gäng ds Gliche. Zersch verlürt öpper öppis u nähr fingt ärs wieder oder fingt öppis angers, wo ungerem Strich no besser isch oder überchunnt Hiuf vo unerwarteter Site oder so ähnlech. U gäng die meh oder minger offekundegi Botschaft drhinger: Fröid ha a de chline Sache, Sorg ha zunang, de Schwache häufe, et cetera. Moralinschwangeri Tränemäucherei, guet u rächt, aber de tüe die Gschichtli aui gäng drgliche, aus würde si jetz grad rein zuefäuig um d Wiehnachte um spile. Drbi wäre die Sache doch ds ganz Jahr wichtig. Auso so öppis würd är ja de nid wöue schribe, dr Jule.  De no lieber einisch meh Maria, Josef u der Stall zu Bethlehem. Aber die Story isch wäger ou afange mängisch düregschigget, uf so viu Arte u us so viune verschidene Perspektive: Hirtemeiteli, Ängeli, Eseli, Schäfli, Igeli, Stärnli?... aui hei das scho einisch dörfe verzeue, aues hets scho mau gäh. Alouf um Alouf het dr Jule gno, u eini um die angeri Idee het är wieder verworfe. Är isch druf u dranne gsi, die Üebig abzblase u dere Franziska vom Froueverein azlüte für abzsäge. Nume isch dr Jule äbe im Zuesäge besser aus im Absäge, u so het är die Absag usegstüdelet, bis es pinlech wär gsi, für hingertsi drus.

Aber ä Gschicht het är gäng no keni gha. De haut no chli öppis im Hushaut mache, das hiuft mängisch, het är däicht, u nähr het är sini Wohnig putzt. Bim Wösch zämelege blibt am Schluss ei ledige Socke fürig. Aube het er settig no dänne tah, ir Hoffnig dr anger chöm de wieder einisch vüre. Aber das isch säute dr Fau gsi. U so het dr Jule agfange, die ledige Socke konsequänt z ghüdere. Är pängglet dä Socke i Ghüderchübu. I däm Momänt het är ä Idee: We aui angere ja scho mau hei dörfe, Ängeli u Stärnli u Schäfli?... ja warum o nid? Dr Jule het dr Socke wieder usem Ghüder zoge, isch i sis Büro, het ne näbe sich ufe Tisch gleit, dr Laptop ufklappet u agfange schribe. Vom Josef u dr Maria u vo däm Socke.

Dass die i däm Israel vor zwöituusig Jahr wahrschinlech meh i Sandale si desumegschlarpet u äuä ender säute hei Socke treit, het dr Jule nid kümmeret. Ir Märlijurte wärde si öppe nid heiku tue wägere chline kulturhistorische Unkorräktheit. Äs git schliesslech o Wiehnachtsgschichte, wo vo Schneeflöckli verzeut wärde. Aber jetz, wo är da uf däm Dorfplatz steit, tüecht si ne äbe glich ender wieder gschämig, sini Sockegschicht. Är gseht Eutere, wo ihri Ching bim Igang vor Märlijurte abgäh u chuum si si se los, stüre si gägem Glüehwystand zue, für dert chli ga z plöderle. Är gseht d Franziska vom Froueverein, wo fründlech lächlet u die Ching in Empfang nimmt, u zwüschiche luegt si suechend desume, wo ächt ihre Vorläser sig. I füf Minute fahts a.

Är chönnt gäng no cheere. Eifach drvoloufe. Eifach nid uftouche. Ä Usred per SMS wär schnäu gschickt. Vercheutig, Vercher, verpasste Zug?... Klar, me söu nid lüge. U Ching alüge ersch rächt nid. Hankehrum wärde die ja süsch o scho viu agloge. U de chöi si sich grad dra gwane, dass me nid gäng aus überchunnt, wo me gärn hätt. Unentschlosse stosst dr Jule d Füscht i d Mantutäsche. Da gspürt är näbe däm zämegfautete Zedu öppis Weichs. Was tuusigs..? Ah, äbe ja, dä ledig Socke. Dä het är ja o no ipackt. Dr Jule git sich ä Ruck.

«I ha öich da öpper mitbracht», seit dr Jule. Vor ihm am Bode uf em weiche Teppich, uf Chüssi u uf Bänkli höcklet ä Tschuppele Ching. Aui luege gspannt zue, wo dr Jule sini Hang us em Mantu zieht. Über d Hang het är dä ledig Socke zoge. «Grüessech mitenang», faht är a, «i bi eigentlech niemmer.» Zum Verzeue bewegt är d Hang im Socke, so aus würd dä rede u nid är, dr Jule. «I bi eigentlech nid wichtig», seit dr Socke. «I bi ja eigentlech eifach nume ä Socke. Josefs lingge Wulesocke, das bin ig. D Maria het mi glismet, mi u dr anger, drwile wo si mit ihrem Chingli schwanger isch gsi, u nähr het si üs am Josef gschänkt. Dä het Fröid gha wines Chaub. Är het sogar äxtra siner Füess gwäsche, bevor är üs z erscht mau het agleit.» Eis vo de Ching gugelet. Äs zwöits o. Dr Jule merkt, dass är hütt äs ufmerksams Publikum het.

«Dass i chli z lugg glismet bi u drum gäng öppe acherütsche, het dr Josef ar Maria nid gseit. Dr Josef weiss, dass sini Frou süsch i fasch auem veiechli guet isch, eifach Lisme isch nid so ihri Sterchi. Aber ds Gschänk chunnt vo Härze u drum het är sich schampar drüber gfröit u ar Maria grad äs Müntschi gäh…» Dr Jule u si Socke chöme nah-dis-nah in Fahrt.

Wo dr Socke verzeut, wie är glitte het i Josefs Schue uf dr länge Wanderig vo Nazareth nach Bethlehem, wius gripset het, bis dass är ds erschte Loch het übercho, vore bi Josefs grossem Zehje u wis witer gripset het, bis es äs zwöits Loch het gäh, hinger bir Värsere, da si d Chinder am Jule a de Lippe ghanget. U wo dr Socke i Josefs Schue inne afaht über Chäs philosophiere u ob ächt Raclettismus aus Religion würd gäute, da het sich am Jule sis Publikum vor luter Lache gchugelet i dr Märlijurte. D Franziska vom Froueverein, wo bim Igang äne steit, lüpft chli kritisch ä Ougebraue. Klar chönnt me jetz säge, das sig respäktlos, so öppis z verzeue, däicht dr Jule ab auem Verzeue, aber schliesslech sig ja dr Josef ä eifache Maa gsi, u eifachi Manne hei haut mängisch Chäsfüess. Wäge däm brucht niemmer ä Ougebraue z lüpfe. Item. Gäge Ändi vo dere Gschicht, wo das Chingli scho i dr Chrippe isch gläge, aber no bevor, dass dä ganz Trübu vo Hirte u Ängle u Chünige isch drzuegstoglet, bevor das ganze Hosianna u Halleluja z grächtem isch losgange, da het die chlini Familie ä friedleche Momänt eifach für sich gha. Äs isch wunderschön gsi. Aber o chaut. U me muess säge, es het auso o zoge i däm Stau. U wos ds Chingli het tschüderlet, het dr Josef hurti überleit, när schlüft är mit em lingge Fuess us em Schueh, zieht dr Socke ab u leit ne am Chingli i dr Chrippe aus Chappe a. Dr Socke isch warm u weich u wiu är ja äbe chli z lugg isch glismet gsi, het är o veiechli guet passt. U wo dr Jule verzeut, wie glücklech u stouz dä löcherig Socke i däm Momänt isch gsi, da macht eis vo de Ching im Publikum ganz adächtig: «Oooh!» U wo dr Jule us em Ougewinku o no gseht, wie sich d Franziska schier chli verstole äs Tränli furtwüscht, da verseit ihm doch ä Ougeblick lang d Stimm u für die letschte paar Zile muess är sich wääger bau zämenäh. «I bi eigentlech niemmer», list dr Jule. «I bi bloss ä Socke. I bi z lugg glismet u Löcher han i o. I cha eigentlech nid viu meh, ussert warm gäh. Sigs a de Zehje oder a de Ohre. Aber das macheni no gärn.»

Dr Jule verneigt sich u d Ching chlatsche. Nähr chöi die, wo wei, no vüre cho dr Socke strichele u die Muetige dörfe sogar hurti dranne schmöcke. Wo dr Jule nähr später us dr Märlijurte usetrappet, fahts grad afa schneie. Är stosst d Häng wieder i Mantu. Dert gspürt är dr weich Socke. Isch jetz glich no guet gsi, dänkt är. Nähr macht är sich langsam ufe Wäg gägem Bahnhof.